Amaç: Çalýþmada, eðitim müfredatý ayný olan üç hemþirelik okulunda lisans düzeyinde eðitim gören öðrencilerde farklý simülasyon modalitesinin, öðrencilerin bilgi, beceri, stres, memnuniyet ve özgüven düzeylerine etkisinin karþýlaþtýrýlmasý amaçlandý.
Yöntem: Çalýþma deneysel olarak yapýldý. Çalýþma öncesi öðrencilerin konuya iliþkin teorik ve temel beceri eðitimleri tamamlandý. Senaryolar üç farklý hemþirelik okulunda üç farklý simülasyon modalitesine (standardized patient, high fidelity manikin, partial task trainer) göre yürütüldü. Yapýlan randomizasyon sonrasý senaryoya okullardan; 48, 45 ve 46 öðrenci alýndý. Öðrenciler üç farklý simülasyon modalitesine göre hazýrlanan “Solunum Seslerinin Deðerlendirilmesi” senaryosunu uyguladý. Verilerin toplanmasýnda, Öðrenci Bilgi Formu, Beceri Kontrol Listesi, VAS Stres Düzeyi, Öðrenmede Öðrenci Memnuniyeti ve Özgüven Ölçeði kullanýldý.
Bulgular: Çalýþmada uygulama öncesi bilgi düzeyleri benzer olan üç grubun uygulama sonrasý bilgi düzeyinde artýþ gözlendi. Uygulama sonrasý deðerlendirmede standardize hasta grubundaki öðrencilerin VAS stres düzeyleri diðerlerine göre yüksekti. Öðrencilerin öðrenme ile ilgili memnuniyet puanlarýnda standart hasta kullanýlan grubun memnuniyet puan ortalamalarý diðer iki gruptan daha yüksekti. Partial Task Trainer grubundaki öðrencilerin öðrenmede özgüven puanlarý diðer gruplara göre düþüktü. Bu çalýþmada standart hasta ile yapýlan uygulamada öðrencilerin beceri puanlarý high fidelity ve partial task trainer a göre daha düþüktü.
Sonuç: Simülasyona dayalý eðitimler öðrencilerin gerçek uygulamada yaþayacaklarý durumlarý önceden deneyimleme fýrsatý saðlar. Bu açýdan standardize hasta grubunda beceri puanýnda strese baðlý düþüþ görülmesi, öðrencilerin klinik uygulamada yaþayacaðý stres düzeyini azaltmada etkili olabileceði ve öðrencinin gerçek uygulamadaki performansýný arttýrabileceðini düþündürmektedir.
Anahtar Kelimeler: Yüksek Geçerlilik, Bilgi, Memnuniyet, Kendine Güven Düzeyi, Simülasyon, Beceri, Standart Hasta
|
